In de zomer van 1988 kochten 300.000 mensen een kaartje voor HONNEPONNETJE, drie keer goud! En blijkbaar besloten ze vlak daarna dat het absolute rotzooi was. Regisseur Ruud Van Hemert kwam dertien jaar lang niet meer aan een baan (behalve een eenmalig rolletje als ‘restaurantbezoeker’ in een aflevering van de TV-serie WE ZIJN WEER THUIS, bedankt IMDb), Nada van Nie’s filmcarrière was na d’r eerste filmrol meteen op sterven na dood tot INTENSIVE CARE het uiteindelijk zonder veel tegenstribbelen met een kussen smoorde en volgens wiki is HONNEPONNETJE nog steeds ‘één van de slechtste Nederlandse films aller tijden’. Waarom was het dan toch een behoorlijk kassasucces? Sloot het aan op de tijdsgeest? Had Nederland in de nasleep van de krakersrellen behoefte aan licht vermaak? Haha, nee. Het kwam door de borsten van Nada Van Nie.